Lief en leed bij de gastgezinnen

Hallo allemaal! Kennen jullie me nog? Van mijn personeel hoorde ik dat er zo af en toe geadopteerde Superkatten zijn die nog iets van zich laten horen. Nou, dat wilde ik ook wel en zo gezegd zo gedaan. Ik ga jullie mijn ‘levensverhaal’ vertellen. Eind juni ben ik gevonden in een veld in Acquoy. Ik weet ook niet meer precies hoe het gebeurd is want ik was nog heel klein maar ineens was ik iedereen kwijt en lag ik daar maar in een veld alleen te zijn. Dus ik heb me daar een partij geschreeuwd en dat hielp, gelukkig werd ik gevonden. Daarna werd ik naar de opvang bij Superkatten gebracht. Iedereen zat allemaal aan me en dat wilde ik niet, ik wilde alleen maar naar mijn mama. Maar die was er niet meer…… In de opvang was er wel een lieve poes die mij eten wilde geven, ze was heel rustig en dat hielp me om snel te wennen. En toen gebeurde het….. ik mocht zo af en toe loslopen en daar was zomaar ineens een andere moederpoes met vier kittens en die leken allemaal op mij! Toen niemand het zag ben ik omhoog geklommen en ben ik kennis gaan maken. Het was me daar toch een partij gezellig en ze waren allemaal zo aardig, van de mama-poes mocht ik zelfs mee-eten. Dus ik ben er gewoon lekker tussen gaan liggen. 😉 Miranda van Superkatten ging koppen tellen zoals ze dat noemt en toen kwam ze er achter dat ik er ook bij lag. Weet je wat nou zo leuk was? Ik mocht van haar uiteindelijk bij hen blijven en daar was ik zóóóó blij mee. Het was erg gezellig met mijn stiefbroertjes en zusjes. Hele dagen samen spelen, eten en slapen. Alleen ging Miranda ook weleens naar de andere kant van de opvang en dan wilde ik graag weten wat ze deed maar dat kon ik eigenlijk niet zo goed zien. Dus sprong ik gewoon tegen het hek en klom ik omhoog want dan kon ik het wel zien. Eigenlijk vond ik toen springen ook al erg leuk en kreeg ik de bijnaam Jumper. Ondertussen kwamen er allemaal mensen naar de opvang om te knuffelen en te kroelen. Dat vond ik wel leuk hoor, maar ik wilde ook wel heel graag spelen. Dus eventjes knuffelen was prima! Mijn stiefmama vond het in de grote ren niet zo leuk dus die was in een ander kamertje gaan wonen. Eigenlijk dronk ik ook niet meer bij haar. We kregen toen al vaste brokjes en vleesjes en kittenmelk en dat vond ik me toch een partij lekker. Ergens in juli vertelde Miranda ons dat we met zijn allen zouden gaan verhuizen. Dat snapte ik niet zo goed, waarom moesten we gaan verhuizen? Miranda vertelde dat we in een echt huis zouden gaan wonen waar al twee grote poezen woonden en waar een pleegpapa en pleegmama zouden zijn die ons zouden gaan leren hoe we met mensen om moesten gaan. Toen ze ons kwamen halen ging ik samen met mijn stiefzusjes in één reismandje. Dat vond ik wel prettig. Na het reizen gingen we in een grote bench en daarin stond een kattenbak, eten en drinken. Ik was zo moe, ik ben meteen gaan slapen. Later op de dag mochten we uit de bench. Toen ben ik de woonkamer gaan verkennen. Wat leuk was het hier! En mijn pleegmama en papa waren ook al zo aardig. Mijn pleegouders waren aan het nadenken over namen voor ons en mijn pleegpapa wilde namen van superhelden omdat wij Superkatten zijn. Wat een lieverd he? En toen had hij voor mij George bedacht. Is dat een superheld dan? Hij legde toen uit dat ik een beetje als een jongensachtig meisje overkom door mijn stoere gedrag en dat hij ooit een boek had gelezen waar iemand in voor kwam die eigenlijk Georgina heette maar die liever een jongen wilde zijn en zich daarom George noemde. Mijn pleegmama zei toen dat je het beter kom schrijven zoals je het uitspreekt en nu heet ik Georgie! ’s Avonds toen ik moe was ben ik lekker op de bank gesprongen en ben ik tegen mijn pleegpapa aan gaan liggen. Die kriebelde me zo lekker daar wilde ik meer van. De volgende dag heb ik lekker gespeeld met mijn stiefbroertjes en stiefzusjes en toen ik moe was ben ik bij mijn pleegmama op haar borst gaan liggen. Die kon ook al zo lekker kriebelen en ik werd lekker rustig bij haar. Wauw, wat heb ik lekker liggen slapen. We leerden met zijn allen wat wel mocht en wat niet mocht. Die plantenspuit vond ik niet zo grappig hoor! Wat ik wel leuk vond was het spelen met de muisjes, de veertjes, de tunnel en de baan met de balletjes erin. Na een paar weken kwamen er ineens mensen naar ons kijken. Nou ik heb ook lekker naar hen gekeken hoor want ik ben best nieuwsgierig. Alleen namen die mensen ook weleens een stiefbroertje of stiefzusje mee. Mijn pleegouders zeiden dat ze voor altijd bij die mensen mochten wonen. En ik dan? Ik had het zo naar mijn zin! Mijn pleegouders hebben me verteld dat zij eigenlijk niet op zoek waren naar een kitten maar dat ze verliefd op me zijn geworden en dat ze net zo dol op mij waren als ik op hen en dat ik definitief bij hen mocht blijven wonen. YEEEEHAAAA! Toch vond ik het af en toe nog wel even spannend als er weer iemand kwam kijken en er daarna weer een kitten wegging. Mijn mama nam me dan even apart en fluisterde me in dat ik nooit meer bij hen weg hoefde. Dat vond ik fijn om te horen. Eind september ging mijn laatste stiefbroertje weg. Dat vond ik wel jammer want ik was mijn speelmaatje kwijt en die grote tijgers hier in huis willen wel eventjes spelen alleen niet zo lang als ik. Ineens hoorde ik mijn paps en mams praten over de vraag die ze hadden gekregen om uit nood nog een kitten op te vangen. De pleegouders van dat kitten gingen op vakantie en hij had een rustige omgeving nodig. Dat wilden ze wel doen.  Toen dacht ik nog… met mij…. rustig? Maar vooruit. Maus kwam toen bij ons wonen. Hij was maar een week jonger dan ik en veel kleiner. De eerste dag vond ik het niet zo leuk hoor. Ik was ineens niet meer de kleinste. Toen ik wat gewend was aan dat idee bleek dat hij wel erg leuk was en ik had weer een speelmaatje. En een week later kwam er nog iemand bij, een rood witte kater, die zat ineens helemaal zielig alleen in de opvang toen zijn broertjes geadopteerd waren en dat vond hij niet zo leuk. Ik hoorde mijn pleegouders zeggen dat zijn kleur vloekte bij de meubels. Maar ik vond hem meteen al super, super, superleuk. Dus ik heb hem ingefluisterd dat als hij nou eerst vriendjes zou worden met mijn papa dat hij dan misschien wel zou mogen blijven, want zo was het mij ook gelukt. Dat heeft hij gedaan en hoe, hij ging zelfs de eerste dag al languit bij mijn papa op schoot liggen! (Die was meteen verkocht 😉 ) Het is dus allemaal goed gekomen. Ik ben zóóó blij en gelukkig hier en Thomas mag ook nog blijven. Want ze zeggen nu ineens dat hij wél goed bij de trap kleurt. Soms snap ik helemaal niets van mensen. Zo nu weten jullie hoe het met mij gegaan is. Wat ben ik blij dat Superkatten mij gevonden heeft!

——————————————————————————————————————————————-

Dagboek van Sunny

Maandag 28 september 2015

Vanochtend zag ik dat Miranda allerlei spullen bij elkaar aan het zoeken was. Intussen praatte ze heel lief tegen me. Dat ik zou gaan verhuizen naar een gastgezin en dat ze daar heel goed voor me zouden zorgen. Dat ze het wel heel moeilijk vond om mij minder te gaan zien, maar dat het wel heel goed voor me was. Ze deed me in een reismandje en toen gingen we met zijn tweeen met de auto weg. Achterin rammelde het, want er lagen een heleboel spullen. Ik zag even snel een doos met een grote draadkooi, een kattebak, zakjes voer (LEKKER!!!), brokjes, pilletjes (alarmbelletje….), extra lekkere hapjes, speelgoed… De auto zat zowat vol joh! En waar ik terecht kwam? WOW! Ik heb mijn eigen kamer, met tapijt in plaats van koude tegels. Ik woon sinds vandaag in een HUIS!!! Mijn eigen krabpaal (nu nog een manier vinden om daarop te klimmen, want het is wel erg interessant). Ik heb vandaag liggen slapen op mijn superdeluxe warme dikke kussen en vanmiddag heb ik een poosje samen met mijn opvangmama achter het raam in de zon liggen soezen. Ik heb mijn neus heerlijk in haar nek gestopt en ben maar gaan spinnen, kopjes geven en likjes geven. Want mensen vinden dat heerlijk en ik hou mijn mensen graag tevreden. En toen fluisterde ze me in dat er wel 6 grote poezen en katers in dit huis wonen en dat dat allemaal vriendjes van me kunnen worden over een poosje, als ik een beetje groter ben en gewend aan dit huis. Je begrijpt dat ik mijn best ga doen om snel groter te worden, want ik kan ze wel al allemaal ruiken en er hebben er al twee aan de deur van mijn kamer gekrabt omdat ze zo nieuwsgierig zijn!

Zojuist heb ik vlees uit een zakje gekregen op een minischoteltje. Lachen joh, precies mijn formaat. Mijn pleegmama heeft me op een stoel gezet, zodat ik lekker in het zonnetje kon eten. En straks ga ik nog een tukje doen, want dat verhuizen is best vermoeiend hoor!

Maandag 5 oktober 2015

Dinsdag 13 oktober 2015

Sunny is vandaag niet zo praterig, dus doen wij het maar even voor hem. Een week van ups en downs voor onze kleine held. Vorige week woensdag is hij naar de dierenarts geweest, omdat hij niet zo goed kon poepen. In het geval van Sunny is dat meteen reden om superalert te worden. We kregen medicijnen mee naar huis en hoopten dat alles makkelijker zou gaan. Donderdag kreeg hij een grote verrassing: er kwamen twee kleine poesjes bij in zijn gastgezin. Met opgestoken staart stond hij voor het reismandje: spelen, spelen, spelen! De meiden werden volledig onder de voet gelopen door zijn enthousiasme. Maar vrijdag werd Sunny een beetje minder Sunny. Minder speels, minder knuffelig. Hij had last van zijn veel te dikke buikje en rond half 4 ’s middags was het duidelijk: hij had hulp nodig om van de inhoud van zijn darmen af te komen. Snel naar de dierenarts… die vervolgens ruim anderhalf uur bezig is geweest met onze hartedief. Stel je voor dat je een 6^e deel van je lichaamsgewicht in je darmen hebt zitten… dat was in elk geval het deel dat er uit kwam. Drie vrouwen (pleegmama, vriendin en de dierenarts) stonden te juichen. Het was niet leuk, maar het luchtte wel op. Een flinke hoeveelheid vocht ingespoten om de uitdroging te compenseren en Sunny mocht gewoon mee naar huis. Hij bleef een poosje op een warmtedeken in de bench om uit te rusten, kroop toen bij zijn tijdelijke papa in zijn nek en begon zich te wassen. De volgende ochtend sprong hij weer vrolijk op de nekken van zijn stiefzusjes. Maarre… niet zelf poepen. Hm. Zou er dan echt NOG meer in dat kleine lijfje zitten? Zijn vachtje was dof, hij droogde weer uit. Niet goed. Maandagochtend weer naar de dierenarts, die besloot hem daar te houden voor onderzoek. Weer parafine in zijn bips en nu ook parafine door zijn eten. Ondanks alles de hele dag geen ontlasting van Sunny gezien. Pas gisteravond voegde hij zelfstandig (HEEL belangrijk) een beetje vaste inhoud aan de kattebak toe. Hij blijft bij de dierenarts logeren, om te kijken of het helpt als we elke keer wat parafine aan zijn voer toe voegen. Ons zorgenkind, het meest vrolijke mannetje, dat eet als een bootsman en altijd in is voor een knuffeltje. We hebben een bang hart, maar er is na gisteravond in elk geval weer een beetje hoop. Duimen jullie mee voor Sunny?

Maandag 26 oktober, dagboek van Sunny

Goedemorgen allemaal… Daar ben ik weer! Er is zoveel gebeurd de afgelopen weken, ik ga bij het begin beginnen. Nou, ik heb dus bij de dierenarts gelogeerd. Lief mens, maar ik heb het niet zo op kleine kooitjes en ik liep tegen een stressverkoudheidje aan. Kon er ook nog wel bij. Ik kreeg een vies goedje dat paraffine heet, om te zorgen dat mijn darmen het wat makkelijker kregen. Noue… dat lukte hoor. Een beetje te goed als je het mij vraagt. Ik liep leeg, er was geen poetsen aan. Dinsdagavond mocht ik met mijn pleegmam mee naar huis en dacht: “ Zo, dat heb ik voor elkaar, vanaf nu wordt het makkelijker” . Mooi niet dus. Ik voelde al nattigheid toen ik die grote fles met paraffine zag. Elke ochtend en avond kreeg ik van dat spul over mijn natte brokjes, bah. Ik kreeg er kramp van en besloot maar even niet meer te eten. Dat vond mijn pleegmam geen goed idee en we hebben een goed gesprek gehad. Ze legde me uit dat ik het echt op moest eten, dat ze steeds minder van dat spul over mijn eten zou gooien tot ik geen kramp meer had maar wel goed naar de bak kon. En dat we het nu echt samen op moesten lossen, dat de dierenarts niets meer kon doen en dat dit mijn laatste kans was. Daar schrok ik wel van hoor! Ik ben maar braaf mijn vlees gaan eten en de dagen daarna ging het steeds een beetje beter. Ik hoefde ook niet meer de hele tijd naar de bak, dat was erg fijn. Eindelijk had ik weer zin om met mijn stiefzusjes te spelen. Een deel van de dag spelen we samen, daarna moet ik in mijn eigen kamer om uit te rusten. Want ik weet niet van ophouden en dan ben ik weer veel te moe. En omdat het goed met me gaat, krijgen we steeds meer ruimte en mag ik af en toe een poosje bij de grote katten in de huiskamer. Die vinden mij maar raar ruiken, maar ik trek me er niets van aan. Er is zoveel te ontdekken en er zijn daar zoveel leuke dingen om mee te spelen: planten, kurken, rode lampjes, andere poezen (die willen nog niet zo spelen met mij, behalve eentje die ik ook wel heeeel leuk vind). Ik race door de woonkamer en speel net zolang tot ik weer naar boven moet om uit te rusten. En als ik in de spiegel kijk…. joh, een volledig andere kat! Ik krijg nieuwe haartjes erbij, mijn vachtje begint een beetje te glanzen, mijn ogen staan helder, mijn snorharen beginnen weer te groeien, mijn gezicht is niet meer zo grijs, de binnenkant van mijn oren is niet meer zo bleek. Maar het belangrijkste is dat mijn buik niet meer zo dik is en dat ik groei in de lengte en in de hoogte. Vandaag woog ik 1480 gram! Mijn achterpootjes worden sterker en ik klim zelf op de krabpaal. En ik loop inmiddels trappen op en af. Het vrouwtje is al haast naar beneden geroetsjt omdat ik sneller was dan zij en ze zowat bovenop me stond. Wow. Als die paraffine dat doet dan gaan we vrolijk door met dat spul. Moet je ook proberen!

Maandag 2 november 2015

Hallo lieve mensen, ik heb alleen maar goed nieuws vandaag. De afgelopen week hebben we helemaal geen nare momenten gehad en dat is voor het eerst in een hele lange tijd. We genieten er met volle teugen van – en met “we” bedoel ik mijn stiefzusjes, mijn pleegpapa en pleegmama en ik zelf. En de grote katten in huis lijken me ook wat minder eng te vinden. Ik stink namelijk niet meer zo naar… dunne poep en paraffine, ik denk dat dat boel veel helpt. Ik krijg nu nog maar 1,5 ml paraffine bij mijn eten en ik draai vaste drolletjes (het is een raar praatje maar voor mij is het van levensbelang). Vanochtend moest ik op de weegschaal en ik woog 1610 gram. WOW! Mijn stiefzusjes en ik mogen nu ’s avonds in de woonkamer bij alle grote katten en die raken aardig aan ons gewend. Ach, wij spelen gewoon door hoor. Dat geblaas, daar zijn wij niet van onder de indruk. Ook niet als ze met zijn zessen naar ons zitten te staren. Ben je mal, dat rode lampje en de kurken op de vloer zijn veel interessanter! En als we moe zijn gespeeld, kruipen we bij onze pleegmama op schoot, het liefst op een dekentje, en dan vallen we daar spinnend en prakkend in slaap. Dat is voor mams ook goed, want dan kan ze tenminste niet anders dan op de bank blijven zitten. Die gaat ons dan echt niet op de grond zetten, ze zit alleen maar glimlachend naar ons te kijken en aait ons dan zachtjes. Heel soms zie ik een traantje in haar ogen, maar dat is niet van verdriet hoor. Ze is gewoon zooooo blij dat het goed met me gaat…

Donderdag 12 november 2015

Het was een beetje raar vorige week. Het vrouwtje was veel weg voor Superkatten en we mochten pas ’s avonds in de woonkamer spelen bij de andere katten. Ze durfden mijn minizusjes nog niet helemaal alleen te laten met die grote katers erbij… Hahahaha. Alsof die haaibaaitjes bang zijn van die grote katten – niet dus. Eerder andersom. Wat kunnen die twee meiden vechten en rennen zeg… doodmoe word ik er soms van. Vorige week donderdagavond kwam mevrouw Rachel van Superkatten op visite. Die ging eerst leuk met ons spelen maar daarna moesten we stuk voor stuk op tafel staan en toen kregen we een chip. Dat doet best pijn hoor, zo’n grote naald in je lijf. Maar we zijn alledrie HEEL stoer geweest en het was zo gepiept. En maandag was het ook een beetje spannend. We moesten naar die dierenarts voor de eerste vaccinatie. Dat was de eerste keer dat ik die mevrouw zag sinds ik zo ziek was geweest en ze was helemaal blij, ze bleef maar zeggen dat ik er zo goed uitzie! Mijn pleegmama was net zo zenuwachtig als ik. Het enige verschil is dat zij niet de hele reismand onderpoepte J. Wat een stank in de auto joh! Twee keer…. eerst op de heenweg en toen weer een keer op de terugweg. Mams lachte er maar om en zei dat als ik weer verstopt zou raken, dat ze nu wist wat ze dan moest doen. Hmmm. Daar ben ik niet zo blij mee.

Dinsdag kreeg ik bezoek van mijn fanclub. Eerst kwam mevrouw Marjolijn op visite. Ze bracht snoepjes voor me mee en ging me heeeeel lief aaien. Nou, dat was fijn zeg. Ik ben lekker tegen haar aan gaan hangen. Kom maar op met die warme handen. En ’s middags kwam Laura bij me kijken, samen met haar zus. Laura was de eerste keer dat ik heel ziek was met Miranda meegeweest naar de dierenarts en ze is heel lief voor me. Ze hadden een hengeltje voor me meegenomen!

Mijn stiefzusjes en ik zijn alledrie niet ziek geworden van de vaccinatie en dat betekent dat zij morgen mogen verhuizen naar hun nieuwe baasjes. Daar was ik gisteren een beetje sip over, want dan ben ik weer alleen als we gaan slapen. Maar weet je wat er toen gebeurde? Mijn pleegmama pakte me op en fluisterde in mijn oor dat ik voortaan bij de grote katten mag en dat ik voor altijd bij haar en mijn stiefpapa mag blijven wonen! Dat we niet op zoek hoeven naar een eigen baasje voor mij, want dat ze een beetje verliefd op me zijn geworden en me zelf willen adopteren. Dat ze het aan Miranda had gevraagd en dat die had gezegd dat ze dat goed vindt. Dat betekent dat ik voortaan mam en pap tegen hun mag mauwen!